Ομολογία ενός κατασκηνωτή, έπειτα ομαδάρχη και τώρα εθελοντή   

Τον Κάλαμο τον πρωτογνώρισα το 1968, δεκάχρονος.

Το 1973 σ´ένα συνέδριο της ΚΕΝ στο βουνό αυτό του Καλάμου γνώρισα την αγάπη Του κι εκεί τα πρώτα βήματα μαθητείας στα πόδια Του.

Μαθήματα εμπιστοσύνης στο Όνομά Του, αιχμή του δόρατος το πρόσωπο του Ιησού, μαθήματα πίστης σ´Αυτόν, αγάπης, ταπείνωσης και υπηρεσίας του διπλανού.

Εκεί χαράχτηκε όχι μόνο με το φως του ήλιου στην φλούδα από πεύκο το: ¨Τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι¨ αλλά και στην καρδιά.

Μετά ήρθε υπηρεσία στην κατασκήνωση σαν ομαδάρχης.

Πρωτοετής φοιτητής το 1977 και στην κατασκήνωση αρχηγός ο Φαίδων Καμπουρόπουλος. Ακόμα και τώρα γυρνώντας πίσω θυμάμαι την χαρά και σπουδή και συγκίνηση και προσμονή για υπηρεσία του ονόματός Του στον ευλογημένο αυτό χώρο. Δεν υπήρχε κούραση νυχθημερόν για ολόκληρο μήνα, εφόσον οι περίοδοι ήταν τότε μηνιαίες. Εξαίρετη συνεργασία με το αρχηγείο, εξαίρετη συνεργασία με όλους τους συνομαδάρχες και το προσωπικό. Πόσο αποζητούσαμε ιδιαίτερα την βραδινή συμμάζωξη των στελεχών στο αρχηγείο και συμπροσευχή. Εκεί που γεμίζαμε τις  μπαταρίες για την επόμενη μέρα.

Και μετά μερικές χρονιές ακολουθούσε η επόμενη περίοδος με την γλυκύτατη Τασία Μπούκη ή Ελένη Κουλούρη.

Και μετά το δεκαπενθήμερο της ΚΕΝ.

Δυόμιση μήνες Κάλαμος! Δυόμιση μήνες ευλογίας στην κατασκήνωση! Αυτό μέχρι το 1980. Τετραετία υπηρεσίας στην δική Του κατασκήνωση που τόσες ευλογίες έχει προσφέρει σε πάρα πολλούς από εμάς.

Τον δοξάζουμε!